Περιμπανού

Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά περιμπανού
Κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ' όνομά τησ στον καθρέφτη τ' ουρανού
Μ' ενόσ πνιγμένου γλάρου φτερό

Μα τησ ζωήσ το κύμα το παράφορο
Σάρωσε βάρκεσ και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
Ποιοσ τη θυμάται τώρα πια

Περιμπανού την έλεγα κι εγώ περιμπανού
Κι ασ μη με είχε ακούσει κανείσ
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
Προτού καρδιά μου πέτρα γενείσ

Μα τησ ζωήσ το κύμα το κύμα το παράφορο
Σάρωσε βάρκεσ και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
Ποιοσ τη θυμάται τώρα πια