Τζερώνυμο

Κάτι φίλοι παλιοί με φωνάζαν τζερόνιμο
Πριν τουσ φάει η σιωπή το σκοτάδι το ανώνυμο
Ίσωσ φταίει να δεισ το κόκκινο δέρμα μου
Και μια τρέλα παλιά που κυλάει στο αίμα μου

Μουσικέσ κουβαλώ κι αλητεύω
Στα ξερά λιβάδια τησ αχαρνών
Στο θεό τησ βροχούλασ πιστεύω
Ο τελευταίοσ είμαι των μοϊκανών

Κι έτσι κρύβω καλά στο μπουφάν το τσεκούρι μου
Και νερό τησ φωτιάσ έχω μεσ στο παγούρι μου
Όλα γύρω στεγνά σιωπηλά και απρόσωπα
Δεν αντέχω άλλο πια τα χλωμά σασ τα πρόσωπα

Μουσικέσ κουβαλώ κι αλητεύω
Στα ξερά λιβάδια τησ αχαρνών
Στο θεό τησ βροχούλασ πιστεύω
Ο τελευταίοσ είμαι των μοϊκανών

Μόνη παρηγοριά η μικρή ινδιάνα μου
Κι όταν πέφτει το φωσ ένα μπλουζ στην κιθάρα μου