Το σκάφανδρο

Όλα περνούν
Σα διαβατάρικα πουλιά
Η λύπη κι η χαρά μια δρασκελιά
Κι εγώ ένασ δρόμοσ
Που ζητάει τα βήματά σου
Και έχει χαραγμένο το όνομά σου

Ο χρόνοσ άλογο με γυρισμένα πέταλα
Το παρελθόν μασ δείχνοντασ
Τραβάει στο μέλλον
Να 'ναι ο δρόμοσ σου
Στρωμένοσ ροδοπέταλα
Και η ματιά σου ήλιοσ ανατέλλων

Κόκκινα σύννεφα
Στην άκρη τ’ ουρανού
Μιλώ με τισ σκιέσ του δειλινού
Μεσ στο μυαλό μου
Ένα πέλαγο αφρισμένο
Στου τραγουδιού
Το σκάφανδρο ανασαίνω