Ο πάτερ απ’ την Αιθιοπία
Φρεσκομπανιαρισμένοσ έμπαινε στην ταβέρνα
Με μπαλωμένο ράσο σαν πρόστυχη λατέρνα
Το ψάρι ξεκοκκάλιζε τήσ πείνασ πεθαμένοσ
Κι ύστερα και τα κόκκαλα τα 'γλυφε λιμασμένοσ
Μεθούσε του καλού καιρού με τουσ λιμενεργάτεσ
Κι έβαζε και στοιχήματα με πόρνεσ και προστάτεσ
Βλαστήμαγε λατινικά να μην καταλαβαίνουν
Εμάσαγε λόγια παχειά χωρίσ να τον παχαίνουν
Και σ' ένα τζηναβόπαιδο που πρόσβαλλε τα θεία πανάθεμα
Τον έπιασε απ' τον γιακά και τού 'θιξε την θεία
Αυτόσ ο άγιοσ άνθρωποσ επέθανε που λέτε πανάθεμα
Και τώρα δεν υπάρχει πια και δε στεναχωριέται πανάθεμα