Geen Onvertogen Woord

Toen alles hem uiteindelijk was afgepakt
En iedereen hem bijna was vergeten
Zat hij aIleen maar lwijgend
Onderuitgelakt
In de stoel waarin mijn oma
Tot le doodging had geleten
De man die heel lijn leven onverstoord
Met de deur

En woorden had gesmeten
Was niets meer dan een bleke figurant
En leek daarmee akkoord
Zelfs nu zijn hele lijf het af liet weten
Klonk geen protest
Er viel geen onvertogen woord

Ooit
Trilden de muren van zijn stem
Was het getier niet te beschrijven
'k Probeerde uit zijn buurt te blijven
Ik was bang voor hem
Die opa met zijn vlammende betoog
Vol politiek en grootheidswaan
Een luidruchtig demagoog
Zelfingenomen, zelfvoldaan
En als hij merkte dat je loog
Bleef dan maar bij hem vandaan
De man die, om een vuiltje in zijn oog
Kon razen alsof de wereld zou vergaan Uitgewoed
Verstomd, voorgoed
Voor altijd op z'n plaats gezet
Te bang om nog te vloeken
En te trots voor een gebed

Alles wat hem dierbaar was, werd afgepakt
Of ingeruild voor ouwemannenkwalen
AIleen tussen z'n oren
Bleef de boel intact
Wreed genoeg, hij had geleefd en
Moest nu tot z'n dood betalen
Het duurde, al met al, een eeuwigheid
Voor hij stierf
Maar in zijn 'Grande finale'
Heeft hij z'n onrust eenmaal nog verwoord
Hij rnoest het even kwijt:
'God, eind'lijk komt U me dan haien
Ik was al klaar
Het werd verdomme wel eens tijd'