Het Laatste Uur

Hij zit te denken aan zijn vrienden
In café Het Laatste Uur
Dat het misschien geen vrienden waren
Steeds meer vreemden op den duur
Ze hadden gelachen en gedronken
Elkaar in de gracht gegooid
Hun boevenstreken gladgestreken
Maar aangekeken eigenlijk nooit

De klok staat stil op half drie
Geen mensen op het plein
De straat die uiteindelijk overschiet
Wat geweest is lijkt er niet zo heel veel toe te doen
Het moest zo zijn en meer weet je eigenlijk niet

Ineens ziet hij zijn ouders zitten
Samen bij de open haard
Twee lieve, opgesloten mensen
Door iets onuitsprekelijks bezwaard
Hij zou nog met ze willen praten
Omhelzen met een schouderklop
Maar ze zouden ervan schrikken
En zeggen hou hier eens mee op

De weg is breed, de weg is vrij
In Rome schijnt de zon
Daar leef je licht en onbespied
Toch zul je daar ook dwalen door de krochten van je ziel
Het moet zo zijn en meer is er eigenlijk niet

Zijn vrouw wil niets meer van hem weten
Het kan zijn dat ze hem nog haat
Het volgen van je hart is soms niet meer
Dan een verachtelijk verraad
Hij hoopt maar dat ze zich verzoend heeft
Met de barst in haar bestaan
De blinde vlucht van het verlangen
Het aldoor verder willen gaan

Het licht gaat uit, de kroeg gaat dicht
De wilde nacht begint
Leven op krediet
Misschien vindt hij ergens in de jungle nog een vrouw
Het moet zo zijn en meer kan er eigenlijk niet