Μαντινάδα

Ήτανε κάποιοσ άνθρωποσ
Όπου δεν είχε γνώση
Πετούσε το χρυσόφλουρα
Και μάζευε το γρόσι

Σύντεκνε δεν κατάλαβα
Τι θεσ να πεισ με τούτο
Πιάσε αμα θεσ τη λύρα σου
Να πιάσω το λαγούτο

Τέτοιεσ γυναίκεσ σαν κι αυτέσ
Τισ παν' στα γόνικά τουσ
Για σκιάχτρα τισ εβάζουνε
Στ' αμπελοχώραφά τουσ

Άμα σου τη χαρίζανε
Να την γυρνούσεσ πίσω
Και μάζεψε τα λόγια σου
Μη σε καταχερίζω

Εμέ το λέει η καρδούλα μου
Κι όπου έχει μάτια βλέπει
Άλλοι αγαπούν με την καρδιά
Κι άλλοι με την τσέπη

Πώσ τον αφήνω πεσ τε μου
Να μου γυρίζει τόσα
Να τον αρπάξω μού 'ρχεται
Να κόψω του τη γλώσσα

Εσύ κατά όπωσ φαίνεται
Τέσσερα έχεισ πόδια
Κι εσένα αγοράσανε
Γία ένα ζευγαρι βόδια