จิตร ภูมิศักดิ์
เขาตายในชายป่า
เลือดแดงทาดินเข็ญ
ยากเย็นข้นแค้นอับจน
เขาตายในชายป่า
เลือดแดงทาดินเข็ญ
ยากเย็นข้นแค้นอับจน
ถึงวันพราก
เขาลงมาจากยอดเขา
ใต้เงามหานกอินทรี
ล้อมยิงโดยกระหยิ่ม
อิ่มในเหยื่อตัวนี้
โชคดีสี่ขั้นพันดาว
เหมือนดาวร่วงหล่น
ความเป็นคนร่วงหาย
ก่อนตายจะหมายสิ่งใด
แสนคนจนยาก
สิบคนหากรวยหลาย
อับอายแก่หล้าฟ้าดิน
เขาจึงต่อสู้อยู่ข้างคนทุกข์เข็ญ
ได้เห็นได้เขียนพูดจา
คุกขังเขาได้แต่หัวใจอย่าปรารถนา
เกิดมาเข่นฆ่าอธรรม
แล้วอำนาจเถื่อน
มาบิดเบือนบังหน
กี่คนย่อยยับอัปรา
สองพันห้าร้อยแปด
เมฆดำปกคลุมฟ้า
ด้วยฤทธามหาอินทรี
ร้างเมืองไร้บ้าน
ออกทำการป่าเขา
เสี่ยงเอาชีวีมลาย
พฤษภาห้าร้อยเก้า
แดดลบเงาจางหาย
เขาตายอยู่ข้างทางเกวียน
ศพคนนี้นี่หรือคือจิตร ภูมิศักดิ์
ศพคนนี้นี่หรือคือจิตร ภูมิศักดิ์
ตายคาหลักเขตป่ากับนาคร
เขาตายในชายป่า
เลือดแดงทาดินอีสาน
อีกนาน อีกนาน อีกนาน
เขาตายในชายป่า
เลือดแดงทาดินอีสาน
อีกนาน อีกนาน อีกนาน
เขาตายเหมือนไร้ค่า
แต่ต่อมาก้องนาม
ผู้คนไถ่ถามอยากเรียน
ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์เป็นนักคิดนักเขียน
ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน
ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์เป็นนักคิดนักเขียน
ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน