Yalnızlık

Vurmuyor yüzüne eskisi gibi sanki
Güneşin ısıtmıyor içini
Gelmiyor içinden uzatmak ellerini
Ellerin tutamıyor bir kalbi

Bir kâğıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigara
Hayatın bu
Sökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparça
Yolun sonu bu

Yalnızlık, saklandığın o küçük delikte buluyor seni
Yalnızlık, seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni
Yalnızlık, sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni
Yalnızlık, öldürüyor seni, öldürüyor beni

Yalnızlık, saklandığın o küçük delikte buluyor seni
Yalnızlık, seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni
Yalnızlık, sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni
Yalnızlık, öldürüyor seni, öldürüyor beni

Yalnızlık çağının kalbi kırık çocukları
Yalnızlığın o simsiyah ellerinde
Yalandan ninnileriyle büyütüyor bizi

Bir kâğıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigara
Hayatın bu
Sökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparça
Yolun sonu bu