Dissonant

Met de telefoon nog in mijn hand komt alles tot stilstand,
voel ik me verdoofd.

Oh, ik had me vastgeklampt aan die laatste strohalm,
die hoop is nu geroofd. 


De muziek die bonst op de achtergrond, 

ik hoor alleen het bloed suizen in mijn hoofd. 

Het applaus en het gejoel staan in schril contrast met wat ik voel. 

Het uitbundige publiek, de dreunende muziek, 

onder deze hele show hoor ik een dissonante toon. 



Ik trek de deur achter me dicht
en jouw gezicht doemt op in mijn gedachten. 

Tranen vertroebelen mijn zicht en ik ben niet meer bij machte 

om mijn gevoel te onderdrukken nu het water aan mijn lippen staat, 

en ik het volle gewicht draag van de harde waarheid 

dat jouw afscheid komen gaat.



Nu zit ik hier aan jouw bed en stel alle vragen die ik nog heb. 

Deze tijd die ons nog rest is als een kostbaar geschenk. 

De glans is uit jouw ogen en je spreekt met broze stem,

toch zie ik dat je mij nog steeds herkent.


Ik had gedacht wijze raad te zullen horen,

en wat jouw dromen voor mijn leven waren. 

Maar je zei: “het is goed zo” en dat je hield van mij zoals ik was. 

Dat is wat je aan mij gaf in onze laatste uren samen.