Κάτι φταίει (μικρό μου πιόνι)
Ήταν ο τρόποσ που σου επέβαλαν ανέκαθεν να σκέφτεσαι
Ο τρόποσ που σου φόρτωναν πολλέσ πληροφορίεσ
Από κούνια ήταν η πάγια τακτική τουσ να τα δέχεσαι
Όλα αμάσητα χωρίσ καχυποψία κι απορίεσ
Άκου βλέπε σώπα ξόδευε και μη μιλάσ πολύ
Είμαστε εδώ να σου δημιουργούμε ψεύτικεσ ανάγκεσ
Του συστήματοσ αυτό ήταν πάντα το γερό χαρτί
Τηλεόραση μπουζούκια πρετεντέρηδεσ και τράγκεσ
Δεύτερο αυτοκίνητο και τρίτο εξοχικό
Βλαχοκαγκουριά εξάτμιση και μπάλα να ξεσπάσουμε
Κι από δευτέρα μάλιστα ότι πεισ αφεντικό
Κι ασ τουσ άλλουσ δεν μασ νοιάζει πιάσε ένα φραπέ να αράξουμε
Βόλεμα στο βόλεμα του μέλλοντοσ κομπόδεμα
Ταβλάκι γκομενάκια κάθε μέρα κυριακή
Κανά χαπάκι για την θλίψη στη μελαγχολία ξόδεμα
Και δάνειο για κάθε σου στιγμή κι αναπνοή
Φροντιστήριο για τα ρομπότ παιδιά σου και με γειά σου
Το καινούργιο σου κουστούμι ενδυμασία τησ σιωπήσ
Εκφραστήσ αποθημένων απ'την αμερικανιά σου
Κάτι φταίει μικρό μου πιόνι και ψάξε να το βρεισ
Ίσωσ φταίει που μασ βγήκεσ στην πορεία πουτανιάρησ
Ίσωσ φταίει που η τύχη σου γελούσε πιο συχνά
Ίσωσ φταίει που σ'άφησα κι εγώ να σουλατσάρεισ
Να γυρνάσ στη γειτονιά μου με τη φάτσα του γαμιά
Ίσωσ φταίει που μασ βγήκεσ στην πορεία πουτανιάρησ
Ίσωσ φταίει που η τύχη σου γελούσε πιο συχνά
Ίσωσ φταίει που σ'άφησα κι εγώ να σουλατσάρεισ
Να γυρνάσ στη γειτονιά μου με τη φάτσα του γαμιά
Από νεόπλουτοσ νεόπτωχοσ μα τώρα στη λεζάντα
Του φασίστα από μόδα του λεβέντη μπρατσαρά
Η εποχή αποκάλυψε αυτό που ήσουν πάντα
Μια σκατόψυχη κουφάλα κλασσικού ελληναρά
Εμένα ξέχναμε πάντα μου βρωμάγανε τα χνώτα σου
Είμαι απέναντι μαζί με αυτούσ που τώρα κυνηγάσ
Αφού διάλεξεσ πορεία τώρα πρόσεχε τα φώτα σου
Κάποιοι θα σου χυμίξουν τη στιγμή που θα ξυπνάσ
Κι από εδώ και πέρα έχω πόλεμο μαζί σου
Με όλουσ τουσ πρώην αμέτοχουσ και νυν κουμανταδόρουσ
Κι αφού ξέρω πωσ μ'ακούσ καλά εσύ και οι όμοιοι σου
Κάποτε το αθώο αίμα θα πνίξει τουσ αιμοβόρουσ
Ψάξε βρεσ αν σου'χει μείνει τσίπα από το χθεσ
Κι άμα ξεκάβλωσεσ απ'την παραμύθα που σε χώσανε
Πωσ σκέφτεσαι ποιοσ είσαι που ανήκεισ και τι θεσ
Ποιοι σε βάλανε στισ άγνοιασ το δώμα και κλειδώσανε
Τι φταίει κανένα στόμα ακόμα δεν το λέει
Κι η αρρώστια εξαπλώνεται στην πόλη που κοιμάται
Σε μια χώρα που γονατιστή παρακαλάει και κλαίει
Μα μέχρι κι ο θεόσ τησ την ξεχνά δεν τη λυπάται