Ο Πειραιώτης
Απ' έξω απ' την αγιά σοφιά
Σου 'κανα δώρο την καρδιά
Και στα στενά του καραβά
Την ομορφιά τησ νιότησ
Δε σε αδίκησα ποτέ
Λεβέντη μου θαλασσινέ
Σ' ό,τι θελήσεισ λέω ναι
Γιατί είσαι πειραιώτησ
Μα αν η δική σου η καρδιά
Παίζει σαν θεατρίνα
Θα κλάψουνε τα μάτια μου
Κι η θάλασσα του πειραιά
Θα πνίξει την αθήνα
Απ' έξω απ' την αγιά σοφιά
Μου ορκίστηκεσ με μια ματιά
Πωσ θα τα κόψεισ τώρα πια
Τα σφάλματα τησ νιότησ
Και σου 'ψησα γλυκό καφέ
Λεβέντη μου θαλασσινέ
Και σου 'στρωσα τον καναπέ
Γιατί είσαι πειραιώτησ