Η σιωπή

Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
Και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
Ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένασ τον άλλον
Ψάχναν όλοι παράλογουσ τρόπουσ να βρουν να κρυφτούν

Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχωσ λόγια
Μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή
Σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια
Να γυρίσεισ να ψάξεισ να νιώσεισ είναι μια αφορμή
Κι είναι τόσα που έχεισ ξεχάσει

Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώσ τον μετράει το χρόνο
Κομματιάζει τα όσα νομίζεισ κι όσα ψεύτικα λεσ
Και στισ άχρηστεσ ώρεσ που πέρασεσ σε τρέχει και μόνο
Σταματάει σε κείνεσ τισ λίγεσ που ήταν καλέσ
Κι οι καλέσ είναι πάντα πιο λίγεσ

Η σιωπή είναι νόμοσ κρυφόσ που τον ξέρουνε λίγοι
Μια παγίδα τησ νύχτασ μια πλευρά σκοτεινή τησ ψυχήσ
Μια στιγμή που γυρεύεισ αιτίεσ για όλα αυτά που ‘χουν φύγει
Μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη τησ αντοχήσ
Τότε είναι που παίρνει να βρέχει