Tis Psihis Sou Ta Korallia

Φεγγαρόλουστο λουλούδι
Ακρογιάλι μου θλιμμένο
'Κει που σβήνουνε τα φώτα
Πάντα θα σε περιμένω

‘Κει που πέλαγα διψάνε
Να βρουν κύματα αφρισμένα
Κι όταν πιάνουνε φουρτούνεσ
Τισ κοπάζεισ μ᾽ ένα βλέμμα

Να μασ πάρουνε βοριάδεσ
Μέσα σ᾽ εύφορεσ κοιλάδεσ
Να περνάμε χαραμάδεσ
Σαν να 'μαστε φωσ

Και στου δρόμου τα ξενύχτια
Να ξεχνάμε τη συνήθεια
Να σκαρώνουμε ταξίδια
Μέχρι το θεό

Σε ποιέσ θάλασσεσ ψαρεύεισ
Τησ ψυχήσ σου τα κοράλλια
Πωσ διαβαίνεισ τα ποτάμια
Και δε βρέχεσαι ούτε στάλα

Σε ποιό σύμπαν αγορεύεισ
Σε ποιά κύματα κοιμάσαι
Σε ποιέσ χώρεσ ταξιδεύεισ
Και κανέναν δε φοβάσαι

‘Κει που δεν υπάρχουν ρόλοι
Του κακού και του μεσσία
Πληρωμένοι δολοφόνοι
Να πλουτίζουν με τη βία

‘Κει ν᾽ αρχίζεισ απ᾽ το τέλοσ
Και να γίνεσαι τραγούδι
Κι όλουσ τουσ αφορισμένουσ
Να τουσ βάζεισ στο παιχνίδι

Να χυθούμε στα ποτάμια
Ν᾽ ανοιχτούμε στα λαγκάδια
Να πηδάμε απ᾽ τα καράβια
Πριν να βρουν στεριά

Απ᾽ τον κόσμο να χαθούμε
Τουσ ορίζοντεσ να βρούμε
Και πριν φέξει ν᾽ ανεβούμε
Σ᾽ όρη σε βουνά