Εφήμερο

Σκόρπιο χαρτί μελάνι ρουφάει
Άδειο γυαλί πια δε μασ μεθάει
Και μια μορφή παιδική βγαίνει απ' τουσ τοίχουσ
Φτιάχνει τη μουσική φτιάχνει και τουσ στίχουσ

Ξαναρωτάει
Μια τα βλέμματα μια τα κύματα
Ξαναρχινάει κάποια βήματα
Μα στο δρόμο τα ξεχνάει

Κάνει πάλι να βγει και βυθίζεται
Δίνει μια στον αφρό εμφανίζεται

Ίδιο βιολί αιώνεσ κρατάει
Κάθε στιγμή την άλλη τραβάει
Το κάθε τι διαρκεί όσο κι ένα βράδυ
Πριν μια για πάντα χαθεί πάλι στο σκοτάδι

Ξαναρωτάει
Μια τα χρώματα τα κύματα
Ξαναρχινάει κάποια βήματα
Μα στο δρόμο τα ξεχνάει