Μετανάστης στη Γη

Άννα του μετρό
Κάνεισ τον πόνο δουλειά
Κρατάσ στην αγκαλιά
Δύο χρονών μωρό

Στέκεσαι πάντα βουβή
Γκρίζα σκιά στα σκαλιά
Πλάι σου κοιμούνται σκυλιά

Άνθρωποι βιαστικοί
Ρίχνουν μια χούφτα ψιλά
Κι ύστερα προσπερνούν
Δε ρίχνουνε ματιά

Ούτε γυρνούν να σε δουν
Το βλέμμα να μη μπλεχτεί
Κι όμωσ μια σκέψη πνιχτή τουσ λέει

Μην το ξεχνάσ είσαι από μασ
Το ίδιο άστρο μασ οδηγεί
Μην το ξεχνάσ ζεισ σαν εμάσ
Με την ίδια πληγή

Μη μασ ξεχνάσ είσαι από μασ
Το ίδιο άστρο μασ οδηγεί
Μη μασ ξεχνάσ ζεισ σαν εμάσ:
Μετανάστησ στη γη