Stin Plori (feat. ΚΑΠΙΟΣ)
Στέκεται μονάχος, όπως πάντα, μπρος στην πλώρη
Όλοι λένε πως τον είδαν να κρατάει το τιμόνι
Ξέρουν πως τον άφησε η θάλασσα σακάτη
Έχει αλμύρα μες τα μάτια του, στα χέρια του ένα χάρτη
Πάνε χρόνια που τον ξέβρασε το κύμα
Συζητάνε καπετάνιοι κι όλο λένε «είναι κρίμα»
Είναι γέρος πια και μόνος, στο Καράβι του αράζει
Καμία φορά τα βράδια, τον ακούνε που φωνάζει
Και στο χωριό μιλάνε για κύματα που πέρασε
Πως βρέθηκε σε μέρη που κανείς, ποτέ δεν έφτασε
Πως άνοιξε πανιά και βρήκε μέρη μαγικά
Όμως χάθηκε για χρόνια στο Νησί Του Πουθενά
Στο δρόμο μου ακούω για τέρατα που γνώρισε
Στα νιάτα του χιλιάδες, πειρατές λένε πως σκότωσε
Πως μπόρεσε και σάλπαρε σε δέκα μέτρα κύματα
Σαράντα χρόνια θάλασσα κι όμως δεν έχει τίποτα
Κι αφού άκουσα την Ίριδα, δειλά στο πλοίο πήγα
Τον βρήκα καθισμένο στην πλώρη και του είπα
Πες μου Καπετάνιε, όσα λένε είναι αλήθεια
Για όλα αυτά που πέρασες στα τόσα σου ταξίδια
Τα μάτια του με δάκρυα σιγά-σιγά γεμίζουν
Γυρνάει, με κοιτάζει, τα πόδια μου τρικλίζουν
Διπλώνει αργά το χάρτη κι απ τα χέρια του αφήνει
Σηκώνεται στα πόδια του και την καρδιά του ανοίγει
Θέλεις να μάθεις την αλήθεια μου μικρέ;
Ν ακούσεις ιστορίες που δεν άκουσες ποτέ;
Μ' έχει χρόνια φυλακίσει των Αγγέλων το Καράβι
Τα χέρια του απλώνει και κοντά του με τραβάει
Κι έτσι αργά με βάζει, να κάτσω στο σκαρί του
Έφτασα επιτέλους και είμαι απέναντί του
Σηκώνει το κεφάλι του και ουρανό κοιτάζει
Σιγά-σιγά τριγύρω μας, αρχίζει να βραδιάζει
Άκου μικρέ, δεν είναι όπως τα ξέρουν
Οι άνθρωποι να τα λεν όπως τα θέλουν
Νομίζουνε πως πάλεψα με Χάρυβδη και Σκύλλα
Πες τους η Οδύσσεια, πως είναι για βιβλία
Σαράντα χρόνια κύματα, θάλασσα κι αλάτι
Μα στον αφρό τους βλέπεις έναν άνθρωπο σακάτη
Ταξίδεψα, είναι αλήθεια και γνώρισα τον κόσμο
Μα χάθηκα, όπως όλοι μας, δεν ήξερα τον δρόμο
Κάποιοι θα σου πούνε πως ήμουνα μεγάλος
Πως για να ταξιδέψεις, φίλε, θέλει μέγα θάρρος
Λάθος, απλά έπλεα μονάχος
Αναζητώντας την ελπίδα, την αγάπη, το πάθος
Καμιά φορά πιστεύεις πως θα βρεις τι σε λυτρώνει
Μα το σκαρί μας πάει μόνο του, δεν έχεις το τιμόνι
Είναι αλήθεια και οι μοίρες θα στο πούνε
Η καρδιά σου ταξιδεύει – τα πανιά σε οδηγούνε
Ψάξε θησαυρούς, όσους θέλεις, για να βρεις
Μα χρυσάφι και αγάπη είναι εχθροί και θα το δεις
Το 'να διώχνει τ' άλλο κι εγώ τα 'θελα μαζί
Τώρα έχω ένα Καράβι, ειρωνεία περιωπής
Με βλέπεις κάθε μέρα καθισμένο μπρος στην πλώρη
Παράτησα την πρύμνη, δε θέλω πια τιμόνι
Κάποιοι θα σου πούνε πως με λένε αιθεροβάτη
Μοιάζει δίκιο να 'χουν, πια κρατάω μόνο ένα χάρτη