Θηλιά (Thilia)
Κρυμμένος μέσα στον καπνό της ομορφιάς
Κι απόψε δεν κοιμάμαι
Λέω να κάτσω εδώ να με φυσάει βοριάς
Η αλήθεια είναι πως ο μόνος νικητής είναι το σύμπαν
Κι εσύ οτι κι αν πιστεύεις το βοηθάς, δεν αντιδράς, ξέρεις μας είπαν
Πως όσο το κυνηγάς θα σου ξεφεύγει
Το χέρι σου τρέμει
Κι η θηλιά στενεύει
Σε μέρες που το φαΐ δεν περισσεύει
Θα σου μάθουν το σύστημα πως δουλεύει
Υπηρέτες, αφέντες ξένοι
Σε φωλιές κλεισμένοι
Φυγάς για το κενό
Το ποσό το θέλω το ξέρω μονάχα εγώ
Βαθιά στην ψυχή μου το βάρος σηκώνω και αποχωρώ
Δεν δάνεισα τίποτα και σε κανένα σημείο
Ασήκωτο φαίνεται πάλι το αντίο μα συνηθίζεται
Μαθημένη η καρδιά να ζορίζεται
Στον πόνο μελάνι να φύγει
Στο τέλος το θέμα εκεί καταλήγει
Ό,τι τυλίγει το μίσος απλώνεται, γέμισε την αποθήκη
‘Ο,τι αγαπάς είναι εδώ, κάθε μέρα περνά και το βράδυ σου λείπει
Ο κάθε μου στοίχος καυτή μαχαίρια να καρφώσει τα ανύποπτα πλήθη
Δεν είμαι το βάρος στον ώμο σου
Φτερά δεν θα βάλω στα πόδια σου
Την κάθε σου κίνηση βρες την και κάντην μόνος σου
Μόνος σου
Η αλήθειες μου σε ενα λεπτό
Σφιξ’ τη θηλιά στο λαιμό
Να δούμε ποιος έχει το θάρρος να αντέξει τον κίνδυνο που αναζητώ
Θέλω να φύγω μια νύχτα που το φεγγάρι θα λάμπει σαν ήλιος
Ξέρω τι σημαίνει φίλος
Ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος
Είδα στο βλέμμα σου την απορία
Πίσω απο μια συγκυρία
Ό,τι μας φέρνει κοντά είναι αυτό που εν τέλει μας γκρέμισε, γράφει η ιστορία
Η Οικογένεια πάνω απ’ όλα,κι όλα τα άλλα μετά
Τίποτα δεν μας δόθηκε έτοιμο όλα θέλουν δουλειά
Υπήρξαν μέρες που πνιγόμουν μες σε μια κουταλιά
Κι είπα να διαβάσω βιβλία μπας και βγω απ’ την σπηλιά
Είναι πικρή η γουλιά
Κι είναι σφιχτή σα θηλιά
Γιατί μπερδεύτηκα όταν γεύτηκα του Ιούδα φιλιά
Είναι τα μυαλά μας κελιά
Που ζούμε μέσα πουλιά
Γιατί προδόθηκα όταν δόθηκα σε μια αγκαλιά
Έμαθα να νιώθω ολόκληρος και να μην ψάχνω για το άλλο μισό μου
Έμαθα απλόχερα να δίνω ό,τι έχω σε κάθε άνθρωπο μου
Η μουσική φάρμακο μου
Θα ναι εκεί φυλαχτό μου
Πάω ταξίδια, γράφοντας ταξίμια στο βυθό μου
Είναι ανάγκη
Για μένα είναι ανάγκη να βρώ
Χίλιους λόγους που πεθαίνω και έναν στόχο να ζώ
Κάπου στην άστη, στη λάσπη πέφτω κι ας λερωθώ
Δεν θα φύγω αν δεν βοηθήσω τον κόσμο που κατοικώ
Εμείς θερίζουμε απο τη σπορά κι η φορά οτι θέλει ας φέρει
Κράτα τα μάτια ανοιχτά κι ετοιμάσου, ο χρόνος ξέρει
Εν μέρει
Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις νταραβέρι
Πόσα παίρνεις, πόσα δίνεις και τι απ’ αυτά σε συμφέρει
Κι εν τέλει
Δεν θέλησα κάνεις τους να με θέλει
Παλεύω με την πάρτη μου και για ότι το αύριο μας ανατέλλει
Ακόμα εδω τραγουδάει το κουρέλι
Γεννημένοι, μαθημένοι να αγαπάμε, να τιμάμε την αγέλη
Θέλω να φύγω μια νύχτα που το φεγγάρι θα λάμπει σαν ήλιος
Ξέρω τι σημαίνει φίλος
Ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος
Είδα στο βλέμμα σου την απορία
Πίσω από μια συγκυρία
Ό,τι μας φέρνει κοντά είναι αυτό που εν τέλει μας γκρέμισε, γράφει η ιστορία