Zabıt: 3 Enkarne
Kalınmaz artık, bu yerler meçhulün işgali yalnız
Tanımsız kaldım, insanın kendiyle savaşı kanlı
Aklımda kaldı, ben bir ev istedim sonsuzluk değil
Ben bir ev istedim, çok yollar geldim
Sarılmaz artık yaramız alnıma dayadım baktım, camından ardı
Ruhumu karanlık ıstırap sarmış
Arınmam artık ne simya ne kimya ne evrimi tanır, içimde acı
Dışarıda büyüktüm, evde bir küçücük kaldım
Dağılmaz artık bulutlar üstümden, nüfuzum azın
Kırıldı sazım, tükendi öfke, bir erişkin kaldım
Kapanmaz artık kapısı aklımın fısıldar anlık
“Kendini öldürüp bir sabah yeniden doğurman lazım”
Bir kere insan (insan)
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Dönemez eve
Bir kere insan (insan)
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Dönemez eve
Günlerden bir gün kararmış düşler de gördüm
Gözlerim her şeye alışık gülmem (gülmem)
Tedirginim hep bitmez kaygım var (kaygım var)
Karanlık koynunda uyandım sabaha (sanaha)
Her yanım yarasa (yarasa)
İnsan (insan) paradigman (paradigman)
Burada doğdum (burada doğdum)
Sonra her şey berbat oldu (her şey berbat oldu)
Bu dünya müşkül (bu dünya müşkül)
Eminim gözümle gördüm (gözümle gördüm)
Aşk olsun dünya, bu nasıl bir yokluk (bu nasıl bir yokluk)
Ne sabahın ayazı bu ne yaşama yolu (yaşama yolu)
Sırıtan boşluk (sırıtan boşluk)
Anne, bugün hava kasvet ((kasvet, kasvet)
Bir kere insan (insan)
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Dönemez eve
Bir kere insan (insan)
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Bir kere çıktı mı dönemez eve
Dönemez eve