Μαύρο κρασί

Είναι οι άνθρωποι αγρίμια δειλά
Μες στις σπηλιές τους σωπαίνουν
Όταν πιστεύουν υψώνουν γροθιά
Και όταν ξεχνούν ζητιανεύουν

Είναι οι μέρες μικρές αστραπές
Σε μια αναπνοή σου χωράνε
Άλλος το φως τους ταράζει φυγές
Και άλλος φυσάει και σκορπάνε

Να μου γελάς να με ζητάς
Να 'σαι η ανάσα μου η πρώτη η μεγάλη
Να μ' ακουμπάς να με πετάς
Το ταξιδιού μου να είσαι η ζάλη

Είναι τα γέλια μας αναλαμπές
Αστράφτουν με περηφάνια
Κι όταν η νύχτα μας τα κυνηγά
Ανάβουνε σαν πυροφάνια

Είναι τα χρόνια μου μαύρο κρασί
Που πότισα να το δωρίσω
Μα όταν έσταξε πάνω στη γη
Δεν τόλμησα να το μυρίσω

Gerasimos Andreatos