Το ζεϊμπέκικο του Θεού

Βρε τι κι αν είμαι ο θεόσ
Με πνίγει απόψε ο καημόσ
Θα χορέψω θα γλεντήσω
Και το πρόβλημα θα λύσω
Το λάθοσ ήταν το εξήσ
Κι είναι παλιό και εξαρχήσ
Τουσ ανθρώπουσ ν’ αγαπήσω
Πιο πολύ κι απ’ το να ζήσω
Τον κόσμο αν κάνω απ’ την αρχή
Κι όπου καρδιά ασ μ’ αισθανθεί ω ω ω
Το σφαλματάκι θα το κάνω άλλη μια
Κι ασ πεθάνω ω ω ω

Τισ χάρεσ έδωσα πολλέσ
Να 'χουν και πόνουσ και χαρέσ
Στα κλεφτά τουσ δίνω μία
Που τη λεν αχαριστία
Τώρα τα εγγόνια του αδάμ
Τα κάνανε γησ μαδιάμ
Κι όσο τουσ κατηγοράω
Πιο πολύ τουσ αγαπάω
Δεν βάζω εγώ που λεσ μυαλό
Κι ασ μη με λένε πια θεό ω ω ω
Γλέντια και σκοτούρεσ να 'χω αχ
Υπάρχω δεν υπάρχω