Κάποτε κάποτε είσαι πρόσωπο κι άλλες φορές τοπίο

Κρυμμένοσ τη ζωή περνάσ κι ανεξιχνίαστοσ σαν πάντα
Κάποτε κάποτε είσαι πρόσωπο κι άλλεσ φορέσ τοπίο
Και σε κανέναν το ακριβό το θέαμα δε θεσ να δείξεισ
Και είσαι συνάμα μοναχόσ σου το κοινό κι ο θεατρίνοσ

Σύννεφο κακοκεφιάσ να μην αφήσεισ να σε σκιάζει
Κι ασ μη χαθούν οι μέρεσ σου σ' αναίτιασ λύπησ την ομίχλη
Μην απαρνιέσαι το λιβάδι το φιλί το ερωτικό τραγούδι
Μέχρι μαζί με τον πηλό να ζυμωθεί μια μέρα ο πηλόσ σου