Anthropofagoi

Μια μέρα η πείνα των ανθρώπων
Θα σβήσει τρώγοντασ ανθρώπουσ
Μια μέρα η γη θα υποχωρήσει
Στουσ πάγουσ του άρχοντα του σκότουσ

Μια μέρα κάτι σαν κοράλλι
Με τη σκληρότητα τησ νιότησ
Θα αφήσει πάνω στη καρδιά σου
Ότι ένιωθεσ δεν θα το νιώθεισ
Και θα 'ναι τα γεράματα σου

Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα
Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα
Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα

Μια μέρα θα κοιτάζεισ γύρω
Θα λεσ πωσ κάτι σου θυμίζει
Αυτή η παγωμένη στέπα
Που ο αέρασ τη θερίζει
Θα λεσ πωσ είναι γειτονιά σου

Θα πεταχτεί απ' το ψυγείο
Κι απ' τη θεόρατη κοιλιά σου
Κι απ' τη θεόρατη κοιλιά σου
Ότι έχεισ πιεί ότι έχεισ φάει
Ότι αγόρασεσ με δόσεισ
Όλα όσα πήρεσ στισ εκπτώσεισ
Και πότισαν τα κύτταρά σου

Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα
Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα
Λεσ και θα ζούσαμε για πάντα

Μια μέρα η πείνα των ανθρώπων
Θα σβήσει τρώγοντασ ανθρώπουσ