Ξημερώματα

Να'τανε μάησ και σαββάτο σα θα γύριζα
Και του χάρου σα σκυλάκι να του σφύριζα
Να στενάξουν μεντεσέδεσ και χαλκώματα
Να σπαράξουν οι κοπέλεσ μου στα στρώματα

Ξημερώματα ξημερώματα
Ξημερώματα ξημερώματα

Να ραγίζανε του άδη οι καστρόπορτεσ
Και σωστά τουσ να μην κλείνανε ποτέ
Να διαβαίνουν παλικάρια και αλόγατα
Και να λούζονται στο φωσ τα μαύρα σώματα

Ξημερώματα ξημερώματα
Ξημερώματα ξημερώματα

Να σταμάταγε στην πόρτα σου ο αρχάγγελοσ
Κι απ'την τόσην ομορφιά σου να'μενε άλαλοσ
Μ'ένα γέλιο σου να έπεφτε στα γόνατα
Και να μ'άφηνε να βγω από τα χώματα

Ξημερώματα ξημερώματα
Ξημερώματα ξημερώματα

Μ'ένα γέλιο σου να έπεφτε στα γόνατα
Και να μ'άφηνε να βγω από τα χώματα

Ξημερώματα ξημερώματα
Ξημερώματα ξημερώματα