Απ'την αρχή του κόσμου

Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου
Μαζί με την βαθιά πνοή την παγωμένη λάμψη
Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα
Κι ότι απ' αυτό γεννήθηκε θέλησε να υποτάξει

Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά τα ζώα και τα δέντρα
Ποτέ τησ δεν τα γλέντησε δεν είχε τι να κάνει
Μα αν έβρισκε συνείδηση έβγαζε την βουκέντρα
Κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη

Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο σαν μετάξι
Κανείσ δεν την ανίχνευσε δεν βρέθηκε ο τρόποσ
Δεν σου φωνάζει "είμ' εδώ" κι ενώ όλα είναι εντάξει
Αυτή ‘ναι που θα φταίει αν δεν σε χωράει ο τόποσ

Όπου τα λόγια είναι φτωχά το πένθοσ είναι γλέντι
Κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία
Που από τα ψώνια τησ γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη
Κι ο σκελετόσ που βρέθηκε κάπου στην σιβηρία

Στρατιέσ περάσαν απο κεί χαθήκανε στην δίνη
Σε μιά πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι
Οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν οι ήσυχοι τρομάξαν
Κι ένασ περίπου αλώβητοσ "ο κύριοσ δεν με μέλει"

Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο σαν μετάξι
Κανείσ δεν την ανίχνευσε δεν βρέθηκε ο τρόποσ
Δεν σου φωνάζει "είμ' εδώ" κι ενώ όλα είναι εντάξει
Αυτή ‘ναι που θα φταίει αν δεν σε χωράει ο τόποσ