Άβαταρ

Πάνω στο σώμα μου καρφώνονται χιλιάδεσ βελόνεσ
Δεν στάζει αίμα ενώ ζωγραφίζω με λέξεισ τισ σκοτεινέσ μου εικόνεσ πάνω στα αστερία
Δεν παίζει θέμα οι νύχτεσ μου πλέον δεν έχουν τέρμα
Με πιάνω να παραπατάω κάπου κάτω από την ακρόπολη
Κρατά μια μπύρα στο χέρι μα είμαι ήδη κώλοσ πολύ
Ανάβω το γαρό τσι και μονολογώ ζαλισμένοσ μέσα στην πλάνη μου
Το βήμα μου αργό έχω σκοτούρεσ στο κεφάλι μου
Κι όσο νυχτώνει ησυχία στοιχειώνει την μαύρη πόλη μου
Εγώ απλώνω στον καπνό μου το μαύρο σεντόνι μου
Γιατί να μην μπορώ να γυρίσω λίγο πιο πίσω
Να ζήσω πάλι το story μου μάνι το πιστόλι μου
Φέρε μου το πιστόλι μου ικανόσ να κάψω όλα τα όνειρα τησ πιο όμορφησ νύχτασ
Απλά σαν να βάζω φωτιά στο πακετάκι με τα σπίρτα
Γελώ σαδιστικά πάνω απ τα φώτα τησ αθηνάσ και χάνομαι
Μην σώσεισ και με βρεισ ποτέ το ζω εκεί που σπάνε καρδιέσ
Εκεί που βουλιάζουν ψυχέσ εκεί που δεν υπάρχουν όνειρα μονό τώρα
Εκεί που δεν υπάρχει το χθεσ εκεί που σπάνε όλεσ οι γαμημένεσ υπομονέσ
Σύμμαχοσ πλέον με τισ σκιέσ που ακροβατούσαν ανάποδα μέσα στο δωμάτιο μου
Και τισ φωνέσ που αγκομαχούσαν να βγουν απ' το μυαλό μου
Είναι φόρεσ που χάνω για λίγο το εγώ μου
Άδω που γιορτάζω για εκείνουσ που με σκοτώνουν
Ποτέ μου δεν φανταζόμουν να με λυτρώνουν οι δαίμονεσ που κρύβε μεσ το υποσυνείδητο μου

Είναι νύχτεσ που με πάνε παντού με φού
Και είναι νύχτεσ που με πάνε από εδώ και από εκεί
Και εύχομαι να ανοίξει η γαμημένη γη και να με καταπιεί

Ο πλανήτησ σκάει boom δεν τα μιλάμε
Δεν παίζει μετά μα δεν λυπάμαι
Θυμήσου θυμάμαι όταν πεθάνω θα φύγω περήφανοσ
Δεν με φοβίζει το σκοτάδι ξέρω πουθενά δεν πάμε
Δεν έχουμε ψυχή μα άθελα μασ την χρωστάμε
Δεν φτάσαμε ποτέ πουθενά δεν προχώρημα
Κάνουμε κύκλουσ σε μια σφαίρα στο κενό
Αντίστροφη μέτρηση προσ το θάνατο από την γεννά μασ γι'αυτο κάθε μασ βήμα είναι μάταιο
Μέσα στο απέραντο κι άπειρο είναι τέρασ το σύμπαν με μη δεδομένο αύριο
Άλλωστε να καμαρώσω τι
Ονομάσανε τον φόβο τουσ θεό οι θνητοί
Και ζουν παράνοια δεν γύρισε πίσω κανείσ
Κάτω απ την επιφάνεια ίσωσ να ονειρεύεσαι για πάντα μα να πέφτεισ σπάνια
Ίσωσ να ναι κάπωσ έτσι τώρα ίσωσ να μην υπάρχετε καν
Ποια είναι τα όπλα μου ώστε να μάθω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου
Φαίνονται κόλπα ενόσ ξεπεσμένου μάγου σε ένα πλανόδιο τσίρκο προ πόλεμου
Τι να πιστέψω πεσ μου τουσ δαίμονεσ μου θα αφήσω ελεύθερεσ τισ εμμονέσ μου
Μπασ και φύγουν επιτέλουσ οι πληγέσ μου οι ενοχέσ μου και κλείσω από επιλογή
Θα ήταν στισ τρεισ ευχέσ μου θα ήταν μεσ στισ τρεισ ευχέσ μου

Είναι νύχτεσ που με πάνε παντού με φού
Και είναι νύχτεσ που με πάνε από εδώ και από εκεί
Και εύχομαι να ανοίξει η γαμημένη γη και να με καταπιεί