Πενθύμιον
Στάθηκα πολλέσ φορέσ εδώ που είχεσ σταθεί
Ένα κρύο πρωινό στο κάθε σου χέρι ένα παιδί
Μια οικογένεια από την παλιά ελλάδα
Στην θεσσαλονίκη του '70 χειμωνιάτικη λιακάδα
Και κοιτάζω ένα μωρό που με κοιτάζει με απορία
Μέσα από ένα σκούφο μια παλιά φωτογραφία
Λεωφόροσ νίκησ παραλιακή πριν σαράντα χρόνια
Κάποια κυριακή θα ήταν
Μου έκλεισεσ το μάτι κι έσβησεσ το φωσ
Ξύπνησα κι ο κόσμοσ είναι αλλιώτικοσ
Ήταν λέει μια κακή στιγμή
Ψάχνω και δεν είσαι τώρα εκεί
Τσιγάρα στο φωταγωγό φωτιέσ στην παραλία
Ποτά φυτίλια μάταιη βία σύρμα τρέχω να ξεφύγω
Πυροσβεστική και περιπολικά
Γλύτωσα από θαύμα φίλε ότι κι αν σου λέω είναι λίγο
Πλήξη κι απαξία ενδογενήσ μελαγχολία
Άγχοσ ασφυξία πανικόσ ουρλιάζω μεσ στον ύπνο μου
Έριξα ένα τζαμί άγρια χαρά κατόρθωμα όχι αστεία
Βγήκα στην παρανομία πια
Μου έκλεισεσ το μάτι κι έσβησεσ το φωσ
Ίσωσ κάποια μέρα να μου έδειχνεσ το πωσ
Φτάνει μόνο μια κακή στιγμή
Για να σε τραβάνε μια ζωή
Μα εδώ δεν έχω φίλουσ πια και τίποτα δικό μου
Κάτι χρέη σβήνω από τον παλιό εαυτό μου
Πήρα αυτό που ήθελα και πλήρωσα ακριβά
Έδωσα ότι είχα ήταν λίγα ήταν πολλά δεν ξέρω
Μα ακόμα φτάνω στο λιμάνι με τα πόδια και γυρίζω
Παίρνω φόρα πέφτω πάλι μέσα στου ουρανού το γκρίζο
Μέσα απ' την ομίχλη φάνηκε ένα πλοίο
Το ρολόι δείχνει περασμένεσ δύο
Μα έλα κλείσε μου το μάτι σβήσε μου το φωσ
Τώρα πια ο κόσμοσ είναι αλλιώτικοσ
Ήταν λέει μια κακή στιγμή
Ψάχνω μα δεν είσαι πια εκεί