Σαν κάτι έρημα πουλιά

Κουρνιάζω στα κρασοπουλιά
Σαν κάτι έρημα πουλιά
Που ψάχνουν ν' απαγκιάσουν
Και κρύβομαι σε μια γωνιά
Σαν το ληστή σαν το φονιά
Που τρέμει μην τον πιάσουν

Έλα και φέρε μου το φωσ
Μ' ένα φιλί στο στόμα
Η πίκρα μου ‘γινε αδερφόσ
Και με τραβάει στο χώμα

Ούτε γυναίκα ούτε παιδί
Ούτε μιασ πόρτασ το κλειδί
Να μπω για να γλιτώσω
Μονάχα μια πληγή βαθιά
Απ' των ματιών σου τα σπαθιά
Κι ασ μ' αγαπούσεσ τόσο