Καφενείο η Ελπίς

Στη σκουριασμένη σου ζωή δάκρυα κι αίμα
Χιλιάδες δρόμοι σου χαράζουν το κορμί
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε θυμάται κανέναν
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε ρωτάει γιατί
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε θυμάται κανέναν
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε ρωτάει γιατί

Στο καφενείο "η Ελπίς" κανείς δε μπαίνει
Και ‘συ που χρόνια μιαν αγάπη καρτεράς
Θα φύγεις μόνη με πικρή την καρδιά προδωμένη
Θα φύγεις μόνη και κανείς δε θα ψάξει πού πας
Θα φύγεις μόνη με πικρή την καρδιά προδωμένη
Θα φύγεις μόνη και κανείς δε θα ψάξει πού πας

Την κουρασμένη σου ψυχή ποιος την πληγώνει
Και ποιος τη μοίρα σου τη δένει με σκοινί
Σ' αυτήν την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε γνωρίζει γιατί
Σ' αυτήν την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε γνωρίζει γιατί

Σ' αυτήν την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε γνωρίζει γιατί
Σ' αυτήν την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
Σ' αυτήν την πόλη που κανείς δε γνωρίζει γιατί