Σαν το μετανάστη

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
Μέρα νύχτα λύνεισ δένεισ την πληγή
Κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
Και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
Κάθε ώρα τρόμοσ πόνοσ και κραυγή
Και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφόσ σωπαίνει
Αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
Μάτωσε ο ήλιοσ την ανατολή
Κλαισ κι αναστενάζεισ αχ ξενιτιά φωνάζεισ
Μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί