Ηρεμία

Τα λόγια τα ομορφόλογα που μου πεσ μια φορά
Την ώρα που ο ήλιοσ έδυνε χωρίσ να δίνει χρώμα
Κανένα χρώμα στα νερά του ακίνητου γιαλού
Κι ήταν ολόγυρα σιγή στον άδεντρο τον κάμπο

Βαθιά σιγή που νόμιζεσ
Πωσ θ' άκουεσ το σκοτάδι να χύνεται στη γη
Τα λόγια τα ομορφόλογα τα ξέχασεσ καλή μου
Τα λόγια τα ομορφόλογα τα ξέχασεσ καλή μου

Μα εγώ ξανάειδα σήμερα τον κοιμισμένο κάμπο
Στη θεία του τη μοναξιά στη θεία του τη μοναξιά
Κι ήταν ωραίοσ όπωσ ποτέ δεν ήτανε το πάθοσ
Κι ήταν πλατύσ ελεύθερη ν' ανοίγεται η ψυχή

Κι εκεί σιγοψιθύρισα
Μονάχοσ στον εαυτό μου που μου πεσ μια φορά:
Τα λόγια τα ομορφόλογα τα ξέχασεσ καλή μου
Τα λόγια τα ομορφόλογα τα ξέχασεσ καλή μου