Τα λόγια και τα χρόνια

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
Και τουσ καημούσ που σκέπασε καπνόσ
Η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικέσ χαρέσ που ήρθαν για μένα
Ήταν σε δάσοσ μαύρο κεραυνόσ
Κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλέσ και σε μπαλκόνια
Και σε χαμένουσ κήπουσ του θεού
Κι όλο θαρρώ πωσ έρχονται τ' αηδόνια
Με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
Εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
Και τώρα μεσ στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρόσ το 'χαν ορίσει
Στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
Κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλοσ τησ γιορτήσ να τραγουδήσει
Αυτόσ που δεν εγνώρισε γενιά
Και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
Σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
Οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
Με τουσ ανθρώπουσ που 'δαν το κακό
Και το 'χουν στ' όνομά τουσ κεντημένο

Αυτόσ που σπέρνει δάκρυα και πόνο
Θερίζει την αυγή ωκεανό
Μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο
Σημάδι μυστικό και ριζικό
Πωσ ξέφυγε απ' τον άδη κι απ' τον κόσμο