Το λουλούδι

Πεσ πωσ είσαι ένα λουλούδι
Ντελικάτο ευωδιαστό
Και φυσούσε ένασ αέρασ
Μ' ανεξήγητο θυμό

Δε θα έμπαινεσ στον κόπο
Όπωσ τώρα να ρωτάσ
Που να βρω έναν άλλον τόπο
Έλα εσύ να με κρατάσ

Θα φιλιόσουνε στην τρέλα
Δίχωσ στάλα λογική
Να ξεσπούσε ότι ξεσπάει
Κι ίσωσ να ‘σουνα εκεί

Την επόμενη την ώρα
Μ' όλα γύρω ή και χωρίσ
Αχ αυτό που φτάνει τώρα
Ν' αποφύγεισ δεν μπορείσ
Δεν μπορείσ

Χέρι χέρι εσύ που βάφεισ
Κάθε αυγή τον ουρανό
Και τ' απόγευμα που απλώνει
Για σεντόνι δειλινό

Πεσ πωσ ήσουν σκαλοπάτι
Ένα ασήμαντο σκαλί
Λίγο έξω από το παλάτι
Ή μια απόμερη αυλή

Δε θα γύρευεσ να βγαίνεσ
Δε θα ζήλευεσ να μπεισ
Για το σχέδιό σου μένεισ
Στην καρδιά τησ αστραπήσ

Χέρι χέρι εσύ που βάφεισ
Κάθε αυγή τον ουρανό
Και τ' απόγευμα που απλώνει
Για σεντόνι δειλινό

Έλα μάθε μου ν'αντέχω
Στην ζωή τ' αληθινό
Να λυγίζω να μην έχω
Πιο γερό απ' το τρυφερό