Galazia Limni

Δεν είναι πάντοτε χρυσό ό, τι έχει λάμψη
Μπορεί μια σπίθα που ήρθε μόνο για να κάψει
Να σε τυλίξει σαν κισσόσ και να κοιτάξει
Πώσ γίνεται έξαφνα ένασ άνθρωποσ μισόσ
Πώσ γίνετα άνθρακεσ που λεν ο θησαυρόσ

Είν' η καρδιά μια γαλάζια λίμνη
Περνάει η χαρά μ' αργυρά κουπιά
Μα σαν τη μάτωσαν πορφυρό καμίνι
Κι αυτό που νόμιζαν δεν είσαι πια
Μα σαν τη μάτωσαν πορφυρό καμίνι
Κι αυτό που νόμιζαν δεν θα 'σαι πια

Δεν είναι οι ώρεσ που μου φάνηκαν αιώνεσ
Ενώ μικρέσ του ωκεανού ήταν σταγόνεσ
Υπάρχουν άγραφοι κι αόρατοι κανόνεσ
Που κάνουν έξαφνα το θέλω μακρινό
Ποτέ δεν έπιασε το λίγο ουρανό

Είν' η καρδιά μια γαλάζια λίμνη
Περνάει η χαρά μ' αργυρά κουπιά
Μα σαν τη μάτωσαν πορφυρό καμίνι
Κι αυτό που νόμιζαν δεν είσαι πια
Μα σαν τη μάτωσαν πορφυρό καμίνι
Κι αυτό που νόμιζαν δεν θα 'σαι πια