Blå kveill
Se, no stijlne aille båran
og det skjømmest mens æ ror
Det bli blått ruint begge åran
førr en kaillkrok i en fjord
No kjem skarven òg te skjærre
Det e han, og det e æ
som e eillst i detta værre
Skarven ror i lag med mæ
Kveillen spørr, og kveillen svare
Gjer mæ mangt å tenke på
Tru kor lenge vi ska fare
Derom vijl Vårherre rå
Trygt å trø i lainn av båten
på et berg æ kaille mett
Godt å høre godverslåten
og gå heim med glae skrett