Erotokritos

Τ άκουσεσ αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
Ο kύρησ σου μ' εξόρισε εισ τση ξενιτιάσ τη στράτα

Tέσσερεισ μέρεσ μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω
Κι αποκεί να ξενιτευτώ πολλά μακρά να πηαίνω

Kαι πώσ να σ' αποχωριστώ και πώσ να σου μακρύνω
Και πώσ να ζήσω δίχωσ σου το χωρισμόν εκείνο

Kατέχω το κι ο kύρησ σου γλήγορα σε παντρεύγει
Pηγόπουλο aφεντόπουλο σαν είσαι συ γυρεύγει

Kι ουδέ μπορείσ ν' αντισταθείσ σα θέλουν οι γονείσ σου
Νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου

Mιά χάρη aφέντρα σου ζητώ κ' εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαροσ τη ζήση μου τελειώνω

Tην ώρα που αρραβωνιαστείσ να βαραναστενάξεισ
Κι όντε σα νύφη στολιστείσ σαν παντρεμένη αλλάξεισ

Ν' αναδακρυώσεισ και να πεισ' pωτόκριτε καημένε
Τά σου'ταξα λησμόνησα τό'θελεσ πλιό δεν έναι

Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου
Λόγιασε τά'παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου

Kαι πιάνε και τη σγουραφιάν που'βρεσ στ' αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια που'λεγα κι οπού πολλά σου αρέσα'

Και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κ' εμένα
Που μ' εξορίσανε ογια σε πολλά μακρά στα ξένα

Kι ασ τάξω ο κακορίζικοσ πωσ δε σ' είδα ποτέ μου
Μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν κ' ήσβησέ μου