Σαν το κουρέλι το παλιό

Ήρθεσ τον πόνο σου να ζευγαρώσεισ
Με το δικό μου για να βρεισ παρηγοριά
Μα εσύ κουράστηκεσ προτού να νιώσεισ
Τι κρύβει μέσα η φτωχή μου η καρδιά

Μου ‘πεσ τον πόνο σου κι από συμπόνια
Σε συμμαζεύω για να πάψεισ να πονάσ
Μα εσύ αχάριστα μ' εγκαταλείπεισ
Σαν το κουρέλι το παλιό που το πετάσ

Ήταν τησ τύχησ μου κι αυτό γραμμένο
Και το δικό σου το φαρμάκι εγώ να πιω
Κι ένα ερείπιο εγκαταλειμμένο
Μ' αφήνεισ τώρα με δυο πόνουσ για να ζω