Tokyo Ghoul

Boję się tu być, boję się tu spać
To chyba już pora się w końcu wziąć w garść
Czemu tyle dni, czemu tyle lat
Nie mogłem zrozumieć, jak działa ten świat?

Ja wciąż szukam siebie, wciąż jestem na dnie
I z czasem się wcale nie robi łatwiej
Te same błędy rwą na strzępy
Wciąż pomiędzy tym, co muszę, a tym czego chcę

Proszę powiedz, proszę powiedz
Mi jak to jest

Wypijam czwartą kawę, chyba lepsze to niż alkohol
Zabijam tamtego siebie, pokażę się z innych stron
Nie wierzę już w przeznaczenie, wierzę w siłę własnych rąk
Życie to okoliczności, które się krzyżują wciąż
Starczy krzywych min, dość mam waszych drwin
Wszyscy co spisali na straty wykonają skłon
Nie chcę czekać dziś, nie chcę winić ich
Jak cokolwiek mi nie wyjdzie, to jedynie przez mój błąd

Ja wciąż szukam siebie, wciąż jestem na dnie
I z czasem się wcale nie robi łatwiej
Te same błędy rwą na strzępy
Wciąż pomiędzy tym, co muszę, a tym czego chcę

Tym, co muszę, a tym czego chcę
Tym, co muszę, a tym czego chcę

Zawsze taki byłem, zawsze chciałem imponować komuś
Kłamiąc sobie, że nie rusza mnie, co mówią inni
Teraz wolę nie mówić o sobie już nikomu
Bo zdaję sobie sprawę, jak ciężko zrozumieć mnie
Ja nie chcę robić sobie wrogów, ale chyba muszę dziś
Czuję, że inaczej nigdy, kurwa, się nie uda nic
Chyba pora poświęcić tych ludzi i spędzanie z nimi chwil
Żebym w końcu poznał siebie, kiedyś im napiszę list

Ja wciąż szukam siebie, wciąż jestem na dnie
I z czasem się wcale nie robi łatwiej
Te same błędy rwą na strzępy
Wciąż pomiędzy tym, co muszę, a tym czego chcę

Tym, co muszę, a tym czego chcę
Tym, co muszę, a tym czego chcę