Rilke

Στην έξαρσή του ο ποιητήσ μασ δείχνει τη στιγμή
Στον ήλιο τησ απόγνωσησ ακίνητη σαν σαύρα
Ρίξε το βλέμμα πάνω τησ δεσ το σαν προσταγή
Και νιώσε τα σπαράγματα και τη στυφή τουσ αύρα

Ο ρίλκε είναι μεγάλοσ
Με στόμα που γελά
Όταν ο θάνατοσ θαρρεί
Πωσ ξεχειλίζει από ζωή
Τολμά να κλάψει ο ποιητήσ
Στο κέντρο τησ καρδιάσ του

Οι κόγχεσ μασ δανείζονται τα μάτια αλλονών
Οι λέξεισ μασ μυρίζουνε χαμό και χαμομήλι
Λιώνουν τα ακροκέραμα στα σπίτια των τρελών
Του κόσμου το παιχνίδισμα πόρτα είναι που τρίζει

Ο ρίλκε είναι μεγάλοσ
Με στόμα που γελά
Όταν ο θάνατοσ θαρρεί
Πωσ ξεχειλίζει από ζωή
Τολμά να κλάψει ο ποιητήσ
Στο κέντρο τησ καρδιάσ του

Αρχίζουνε το βέλασμα οι ψάλτεσ και τ' "αμήν"
Παίρνουν και τ' αναλόγια μόνα τουσ να γυρνάνε
Του ανθρώπου παρακάμπτεται η ατέλεια "προσ στιγμήν"
Τώρα νυχτώνει απότομα κι οι γρύλοι τραγουδάνε

Ο ρίλκε είναι μεγάλοσ
Με στόμα που γελά
Όταν ο θάνατοσ θαρρεί
Πωσ ξεχειλίζει από ζωή
Τολμά να κλάψει ο ποιητήσ
Στο κέντρο τησ καρδιάσ του