Το πιάνο

Το μαύρο πιάνο σκονισμένο
Μέσα στο σπίτι τ' αδειανό
Απ' την αγάπη χτυπημένο
Αιμορραγεί στο δειλινό

Με πλήκτρα που έχουνε ρημάξει
Και με σπασμένη την ουρά
Αυτό το πιάνο με τρομάζει
Πόσο μου μοιάζει τελικά

Όταν τ' αγγίζεισ το μαγεύεισ
Και δίχωσ λέξεισ του μιλάσ
Σαν ηλιαχτίδα τρεμοπαίζεισ
Και σ' άγνωστεσ κορφέσ πετάσ

Κι όταν του δίνεσαι με πάθοσ
Στην τελευταία τη στροφή
Θεέ μου ζηλεύω κι είναι λάθοσ
Που σ' αγαπώ τόσο πολύ

Το μαύρο πιάνο με τρελαίνει
Με κάνει να παραμιλώ
Κι είναι φορέσ που το λατρεύω
Κι άλλεσ πολλέσ που το μισώ

Ξεκούρδιστο συννεφιασμένο
Δίχωσ φροντίδα και αγκαλιά
Αυτό το πιάνο με τρομάζει
Πόσο μου μοιάζει τελικά

Με τ' άγγιγμά σου μόνο ανθίζει
Με την ανάσα σου επιζεί
Χωρίσ εσένα δε χαρίζει
Τη μελωδία στη ζωή

Κι όταν του δίνεσαι με πάθοσ
Στην τελευταία τη στροφή
Θεέ μου ζηλεύω κι είναι λάθοσ
Που σ' αγαπώ τόσο πολύ