Σαρανταριζω

Είτε φίλοσ είτε εχθρόσ
Γλυκόσ είτε πικρόσ μια χάνω μια κερδίζω
Μάρτυσ μου είναι ο θεόσ
Πωσ νοιώθω τυχερόσ γιατί σαρανταρίζω

Σαρανταρίζω κι ακόμα κοίτα χαρίζω
Στιγμέσ μεσ το ποτήρι μου στιγλεσ το γεμίζω
Αναπολώ και συνηθίζω το χρόνο που περνάει
Να με γερνάει το συνηθίζω και ξεχωρίζω
Σιγά σιγά όλα εκείνα που κάθισαν επάνω μου
Από τύχη ή από γκίνια κρατάω όλα τα όμορφα
Παλεύω την ρουτίνα που ακόμα προσπαθεί
Να με πνίξει σαν σουρντίνα

Δεν χαμηλώνω ένταση παλμούσ δεν ρίχνω κάτω
Οτι περνά απ'το χέρι μου με ευλάβεια το πράττω
Κουβέντα δεν το κάνω στη θεωρία το χάνω
Η πράξη πάντα ήθελε ένα λόγο παραπάνω
Όχι πάρα πολλούσ γι'αυτό και αποφεύγω
Να έχω τα πολλά πολλά χωρίσ να υπεκφευγω
Τουσ φίλουσ μου διαλέγω το ξύδι μου επιλέγω
Τα λόγια τα περίσσεια τώρα πια δεν τα ζηλεύω
Ακόμα τραγουδάω τισ νύχτεσ σαν μεθάω
Κατάλοιπα από το παρελθόν με ευλάβεια τα κρατάω
Ακόμα δίνω χρώμα στον άχρωμο τον δρόμο
Κι ακόμα προσπαθώ να φιλιώσω με τον χρόνο

Που είτε φίλοσ είτε εχθρόσ
Γλυκόσ είτε πικρόσ μια χάνω μια κερδίζω
Μάρτυσ μου είναι ο θεόσ
Πωσ νοιώθω τυχερόσ γιατί σαρανταρίζω

Σαρανταρίζω κι ίσωσ να παραξενίζω
Λεμόνι που και που η ζωή και που και που ξινίζω
Ιδίωσ σαν αντικρίζω καθώσ σαρανταρίζω
Να μην αλλάζει τίποτα το γκρίζο να ‘ναι γκρίζο
Βαδίζω σε έναν δρόμο γεμάτο με απορίεσ
Γιατί η γενιά μου να πεσε σε τέτοιεσ συγκυρίεσ
Ασ μην το αναλύσω γιατί θα εξαπολήσω
Πυρά προσ όλεσ τισ πλευρέσ να μην το συνεχίσω
Γιατί σαρανταρίζω και πόσο με κουράζει
Να εξηγώ το αυτονόητο με αηδιάζει
Και να επαναλαμβάνω ότι σαρανταρίζω
Το λέω το γαμημένο όμωσ δεν το συνηθίζω
Γι αυτό ίσωσ το γράφω εδώ και δέκα χρόνια
Τριανταρίζω άρχισε σαρανταρίζω ακόμα
Ακόμα ψάχνω να βρω παράθυρο στον ήλιο
Ακόμα ανησυχώ για τον καλύτερο μου φίλο
Ακόμα ονειρεύομαι ακόμα αποζητάω ακόμα δεν βολεύομαι
Ακόμα τριγυρνάω ακόμα ρίχνω αλάτι στη πληγή μου
Για τον πόνο γουστάρω κάθε χρόνο να υποδέχομαι τον χρόνο

Που είτε φίλοσ είτε εχθρόσ
Γλυκόσ είτε πικρόσ μια χάνω μια κερδίζω
Μάρτυσ μου είναι ο θεόσ
Πωσ νοιώθω τυχερόσ γιατί σαρανταρίζω

Σαρανταρίζω και πιο πολύ βωμολοχίζω
Φαρμάκι που και που η ζωή και που και που πικρίζω
Με πιάνω να φρικάρω χωρίσ λόγο και αιτία
Γνωρίζω ο βλαξ αλλιώσ κλείνεται η βωμολοχία
Για κοίτα καλή ώρα θα φταίει η αλητεία
Που άρχισε να πνίγεται μέσα στην ησυχία
Και μέσα στη γαλήνη αυτή τησ οικογένειασ
Το όπλο του συστήματοσ άρα και τισ ανέχειασ
Αυτών των καραγκιόζιδων και των σαρανταρίζω
Με πιάνω τελευταίωσ στα πικρά μου να γλυκίζω
Και να διαλακτίζω να φτιάνω νέεσ λέξεισ
Βλέποντασ και ειδήσεισ έμαθα ποιοσ είναι ο αλέξησ
Τρομάζω που γνωρίζω αυτά που ξέρουν κι άλλοι
Τρομάζω που άρχισε να έχει ποιότητα η ζάλη
Γουστάρω και συνάμα αυτό δεν είναι πράμα
Να γράψω σκέφτομαι και στον αι βασίλη γράμμα
Σαρανταρίζω μαλάκεσ απομαγνητίζω
Και την ψυχούλα μου άρχισα να την θωρακίζω
Την γέμιζα πληγέσ την φόρτωνα με λάθη
Ήρθε η ώρα να τησ βάλω αυτό το πικραγκάθι
Και να την εστολίσω με χρώματα όπωσ πρέπει
Τα νέα θα σασ τα πω στα πενήντα αν επιτρέπει
Ετούτοσ ο θεόσ που νοιώθω ότι με βλέπει
Και κάποιεσ αμαρτίεσ μάλλον μου τισ παραβλέπει
Όμωσ να σταματήσω νομίζω ήρθε η ώρα
Όλα καλά μέχρι εδώ όλα καλά ωσ τώρα
Και ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που έχουμε
Η αχαριστία ένα προσόν που δεν το εκατέχουμε

Σαρανταρίζω να δω πότε θα σταματήσω
Ετούτο το τραγούδι με κουβέντεσ να ποτίζω
Όμωσ θα μου θυμίζω καθώσ σαρανταρίζω
Ξύπνιο να με κρατάω και να μην με αποκοιμίζω

Εσύ όμωσ μόλισ ξύπνησεσ και άρχισεσ να ζητάσ
Έτσι να κάνεισ πάντα έτσι να πολεμάσ
Σα δέντρο να θεριεύεισ και σα βουνό να στέκεσαι
Τουσ καταπατητέσ σου πάντα να τουσ αντιστέκεσαι
Και το ωραία ρίμα εσύ είσαι το ποίημα
Το κλάμα σου τραγούδι μου και στο γιαλό το κύμα
Το ρήμα αγαπώ μου ‘μαθεσ να το κλίνω
Για να σε βλέπω να γελάσ φαρμάκια καταπίνω
Όμωσ σαρανταρίζω ξανά πίσω στο θέμα
Θα έγραφα πολλά χωρίσ ίχνοσ από ψέμα
Να μην πενηνταρίσω λέω να σταματήσω
Χριστούγεννα είναι απόψε μην το παραγαμήσω