ทุ่งนางคอย
มอง ลิบลิ่วแถวทิวพนา
ใกล้ค่ำย่ำสนธยา
กลุ่มชาวนาก็เลิกจากงาน
คุณพ่อเดินหน้า
เราพากันเดินกลับบ้าน
ท้ายสุดนั้นคือแฟนฉัน
เมื่อก่อนนั้น
รักปานจะกลืน
สองเราเดินเคียงคู่สุขสันต์
อยู่อย่างนี้ทุกวัน
เธอกับฉันรักกันหวานชื่น
เป็นบางโอกาส
เรานัดพบกันกลางคืน
ว่ารักจะไม่เป็นอื่น
จะยั่งจะยืน
ไม่จากไม่จร
แต่พอไม่นาน
เธอจากบ้านเกิดเมืองเรา
ทุ่งนาดูช่างเงียบเหงา
จากบ้านเราเข้าพระนคร
คงลืมเสียแล้ว
น้องแก้วเคยรักมาก่อน
มันเหมือนเป็นลางสังหรณ์
ว่าต้องจรจากฉันไกล
แล้ว ต่อมาไม่นานเท่าไร
ข่าวเธอนั้นหายไป
ก็กระจาย
อายคนแถวนั้น
จะรอจนกว่า
เธอนั้นจะมาเยี่ยมบ้าน
ฉันคอยเธอนานแสนนาน
ไม่เห็นเธอนั้น
ผ่านมาอีกเลย
แล้ว ต่อมาไม่นานเท่าไร
ข่าวเธอนั้นหายไป
ก็กระจาย
อายคนแถวนั้น
จะรอจนกว่า
เธอนั้นจะมาเยี่ยมบ้าน
ฉันคอยเธอนานแสนนาน
ไม่เห็นเธอนั้น
ผ่านมาอีกเลย