İmiş, Bahçede [Özdemir Asaf 100 Yaşında]
Ben bir ayna idim
Baktılar baktım
Gördüler baktım
Baktılar gördüm
Ne düğünler ne doğumlar
Ne ölümler gördüm
En çok yalanlara öldüm
Kırdılar
Kırıldım artık
Ben bir ağaçtım
Baltalandım
Yonga yonga yongalandım
Mangallarda sobalarda
Yangınlarda yandım.
Budaklarla budaklandım
Cilalandım boyalandım
Yaktım yandım
Yaktılar
Yandım artık
Ben bir çağlayandım
Bir ırmağa aktım
Irmak oldum
Bir dereye vardım
Dere oldum
Günlerin gecelere bağlanışında bir
Gecelerin günlere bağlanışında iki
Birikmemi tamamlamaktan koruyorum şöyle ki
Önce bir şeyler yitiriyorum somut şeyler
Çakmak tarak kalem çanta saat para gibi
Önemsiz şeyler
Alışkanlığım tükenmiyor
Biriktirmeyi sürdürüyorum gene
Usanmıyorum
Biçimler renkler şişeler eskiler
Unuttuklarımı saymıyorum çünkü unutmuyorum
Azala azala yitmekten
Bir de bütünlenmekten ötede
Hüzünlü bir gecikme içine dalıyorum
Yalnız başıma
Özel yoluma sapıyorum
Seziyorum
Birileri özenle bana bakıyor
Uykum kaçıyor ne iyi diyorum
Somut şeyler karışıyor yaşantıma
Elimi kesiyorum kan akıyor
Gizliden gizliye seviniyorum
Öyle yalanlar saklanıyor ki gözlerime
Canım acıyor
Deliriyorum
Seviyorum neden sonra anlıyorlar
Acı acı seviniyorum
Gözüme ilişiyor kulağıma ilişiyor
Görmemezliğe geliyorum
Duymamazlığa geliyorum
Düşünmüyorum öteye itiyorum
Damlamıyorum
Karnım acıkıyor yemiyorum
Betim benzim sararıp soluyor
Adını bile anmıyorum
Soyunup giyiniyor karşımda
Bakmıyorum
Her gün kirleniyor görüyorum
Okuyorum ilkin
Bu yüzden her gün yıkanıyor çirkin
Yaşını soruyor korkular ürküler rüyalar
Uyanıyorum saymıyorum
Özelliğini anlatıyor taşlar topraklar
Sararan düşen yapraklar
Kocaman kocaman ağaçlar
Dinlemiyorum
Tomurcuklara, çiçeklere bakıyorum