Heliopetra

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται
Δύο η αγάπη πόλεμος πόρτα που ανοίγε
Ι μέσα στα σπλάχνα σταλαζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν

Πλάι μου βαδιζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικ
Ία τα μάτια σου είναι κρίνες ονείρου όπου πας συχναζουν ξ
Εδιψανε τα άγρια θηρία

Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δύο
Μεταμορφώνεται όλα αλλάζουν ο
Σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά παύεις να είσαι
Ένας ακόμα ίσκιος

Ζητάω το πρόσωπο σου ξανά παρατηρω
Των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου αυγή του
Φεγγαριού γραφή θαλλασινη απάνω στον βαλσατη

Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται
Δύο γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμ
Ου και της ανοίγει ξάφνου το ορεινό
Σαν ένα αστέρινυται κ σβηνει

Η φούστα σου παφλαζει φτιαγμένη από
Νερό τα κόκκαλα μου βρέχει με την μια
Μα όσο και να βρέχεις δεν θα φοβηθω
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλ
Ιόλουστη πλατεία

Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δύο
Από τον ηλλιγγο πάνω στην πλώ
Ρη πίνονται οι καβοι σαλπαρουν οι ψυχές
Ο κόσμος είναι σι
Ωπή και φως μονάχα