Τα μολύβια

Τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών
Τη νύχτα δεν κοιμούνται
Σαλτάρουν απ' τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών
Που προκαλούν απ' τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων

Από την καύλα τρελαμένα
Ξεχνάνε την αρχή
Πωσ η βαρύτητα τα παίρνει όλα κάτω
Πέφτουν στο δάπεδο σφαδάζουν στη σιωπή
Μεσ στο ξυλάλευρο αφήνονται στο κλάμα

Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιοσ κι ο άνθρωποσ κατόπι
Θα σκύψει ο δεύτεροσ μηχανικά
Για να μαζέψει απ' το τσιμέντο τα μολύβια
Λεσ και σηκώνει μια τυχαία
Πέτρα τησ αυλήσ
Να κυνηγήσει τα σκυλιά που αρχίσανε και σέρνουν
Ανύποπτοσ για το αύριο
Θλιμμένοσ για το χθεσ
Ανίδεοσ για τα θαύματα που γίνονται τισ νύχτεσ