เดี่ยว
มีเสียงหัวเราะมีทั้งรอยยิ้มทั้งเเยะและของขวัญ
มีฉันมีเธอมีเขาทุกโมงยาม
มันหลอมชีวิตให้เคล้าให้ครื้นให้คึกให้โครมคราม
แต่ฉันยังถามตัวเองทุกที
มันเหงามันหงอยบ้างไหมเมื่อใช้ชีวิตแค่ลำพัง
มาฝังตัวเองอย่างนี้
ทั้งทั้งที่แสงที่สีและเสียงสะท้านด้วยดนตรี
แต่ฉันเหมือนยืนเดียวดาย
จะฝันจะฟุ้งจะฝอยจะรุกจะถอยก็คนเดียว
จะเหลียวจะเล่นจะเรียนไม่มีใคร
จะเขียนจะคิดจะครวญจะเรจะรวนก็ทำไป
ไม่มีคนไหนมาฉุดมาดึง
ถนนก็แสงทั้งนั้นก็เสียงและสีอีกกี่สี
ชีวิตบางทีจะขาดผึง
จะหันจะเหไปไหนไม่เห็นสักหนสักแห่งนึง
ที่เขาเข้าใจเราพอ
แต่มีอีกคนที่เป็นเพื่อนกัน
ทุกทุกวันยังคอยเฝ้าตามฉันมา
เหงาเมื่อไหร่ก็โผล่มาหาทักทายไม่มีเว้น
ได้พูดได้คุยกับเขาเหมือนเดิม
เหมือนมาเติมตัวตนที่เราเคยเป็น
เพื่อนคนนี้ไม่มีใครเห็น
เพราะเขาคือความเงียบงัน
จะฝันจะฟุ้งจะฝอยจะรุกจะถอยก็คนเดียว
จะเหลียวจะเล่นจะเรียนไม่มีใคร
จะเขียนจะคิดจะครวญจะเรจะรวนก็ทำไป
ไม่มีคนไหนมาฉุดมาดึง
ถนนก็แสงทั้งนั้นก็เสียงและสีอีกกี่สี
ชีวิตบางทีจะขาดผึง
จะหันจะเหไปไหนไม่เห็นสักคนสักแห่งนึง
ที่เขาเข้าใจเราพอ
แต่มีอีกคนที่เป็นเพื่อนกัน
ทุกทุกวันยังคอยเฝ้าตามฉันมา
เหงาเมื่อไหร่ก็โผล่มาหาทักทายไม่มีเว้น
ได้พูดได้คุยกับเขาเหมือนเดิม
เหมือนมาเติมตัวตนที่เราเคยเป็น
เพื่อนคนนี้ไม่มีใครเห็น
เพราะเขาคือความเงียบงัน