Γι’ αυτό γεννήθηκε η ρετσίνα

Γι' αυτό γεννήθηκ' η ρετσίνα
Για να την πίνει όποιοσ πονά
Για να γλιτώνει απ' τη ρουτίνα
Και τον καημό του να ξεχνά

Τον καημό μου το φεγγάρι
Δεν τον βλέπει από ψηλά
Κι όπωσ πάντα σουλατσάρει
Και γλυκοχαμογελά

Ένασ είμαι μέσ' στουσ τόσουσ
Κι έχω στην καρδιά πληγή
Πόσουσ πονεμένουσ πόσουσ
Συναντάσ σ' αυτή τη γη