Kineziko Portreto

Αν ήμουν άνεμος θα 'μουν ο λίβας
Κι εσύ μικρούλα αύρα του καλοκαιριού
Κι αν ήμουν δάκρυ θα 'μουν καράβι
Που αψηφάει τις καταιγίδες του ουρανού

Αν ήμουν χρώμα θα 'μουν γαλάζιο
Όπως της θάλασσας που με τραβάει μακριά
Και θα 'σουν νούφαρο στα μωβ ντυμένο
Σε λίμνης πράσινα ακίνητα νερά

Πουλί να ήμουν να 'μουν γεράκι
Κορφές να βλέπω με τον κόσμο να γελώ
Κι εσύ μικρό στη γη ρυάκι
Να χαμηλώνω και να ξεδιψώ

Τι κρίμα που 'μαι δέντρο σε μνήμα
Σε δάσος σκοτεινό και σιωπηρό
Κι εσύ είσαι μάσκα καλά κρυμμένη
Κάπου στο Ρίο στης σάμπας το ρυθμό

Τι κρίμα που 'μαι που 'μαι πλατάνι
Που θέλει χώρο και μονάχο ν' απλωθεί
Κι εσύ λυγμός σε αρχαίο ροδάνι
Που τρίζει πόθους μα σωπαίνει κάθε αυγή