Τ' ακορντεόν

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
Που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
Όταν τραγούδαγε φτυστόσ ήταν ο ήλιοσ
Φωτιέσ στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
Κράταγε τσίλιεσ παίζοντασ ακορντεόν
Φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
Και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
Όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
Δε θα περάσει ο φασισμόσ