จำปาลืมต้น
เดือนห้าหน้าแล้ง
ลมแรงพัดช่อมะม่วง
ไผ่ล้อลมเหมือนคนล่อลวง
หัวใจข้ากลวงเหมือนโดนมีดหั่น
คิดถึงจำปา
หนีหน้าคนบ้านเดียวกัน
เจ้าอยากเป็นสะใภ้นายพัน
หันไปบางกอกไม่บอกสักคำ
เดือนห้าผ่านไป
นี่มันก็ใกล้เดือนหก
อีกไม่ช้าฝนคงจะตก
รดพื้นผืนนาข้าวกล้าชุ่มฉ่ำ
เดือนหกปีนี้
ไม่มีแรงจะไถดำ
เจ้าจำปาทิ้งนาเคยทำ
ทิ้งกำข้าวกล้าไปหาห้องแอร์
ไอ้หนุ่มบ้านนา
หน้าตามันดำเหมือนถ่าน
ผิวคล้ำดำกร้าน
เพราะงานมันหนักจะแย่
รูปข้าไม่สวย
ไม่เหมือนคนรวยห่มแพร
คนบ้านนอกกินจอกกินแหน
มีแต่ทางแพ้ช้ำใจช้ำใจ
เดือนห้าหน้าแล้ง
ลมแรงพัดช่อมะม่วง
ยินเสียงทุยกู่ร้องหารวง
เหมือนข้าห่วงหาจำปาฝันใฝ่
หอมดอกจำปา
รวยรินส่งกลิ่นไปไกล
พี่คิดถึงคนที่จากไป
แอบยืนร้องไห้
ใต้ต้นจำปา